Urszula Napieralska (1933-2019) Urszula Napieralska urodziła się 20.03.1933 w Berlinie jako córka Kleofasa i Leokadii Herudajów. Tam rozpoczęła edukację przerwaną wybuchem wojny. W 1945 po wielotygodniowej podróży pieszo i innymi środkami lokomocji dołączyła wraz z mamą Leokadią Herudaj do rodziny pozostałej w Polsce na terenie obecnego powiatu złotowskiego (do końca II Wojny Światowej pogranicza polsko-niemieckiego). Tam, nie znając dobrze języka polskiego, podjęła naukę w szóstej klasie Szkoły Powszechnej w Radawnicy, którą ukończyła w roku 1947. Następnie rozpoczęła edukację w Liceum Pedagogicznym w Złotowie, które ukończyła w 1951 roku. W latach 1951- 1954 studiowała polonistykę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Po ukończeniu studiów na poziomie licencjackim otrzymała nakaz pracy i jako nauczyciel języka polskiego została zatrudniona w Zespole Szkół Ogólnokształcących Nr 1 w Szczecinie. Do ostatecznego przejścia na emeryturę w 1994 roku (w roku narodzin wnuka Antoniego Napieralskiego), tj. przez 40 lat LO 1 im Marii Skłodowskiej-Curie pozostało jej jedynym miejscem pracy. Stopień magistra filologii polskiej z wyróżnieniem uzyskała pracując i studiując zaocznie w roku 1977 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie. Od początku kariery nauczycielki języka polskiego włączała się aktywnie w nurt życia szkoły. W swojej działalności dydaktycznej i wychowawczej osiągała bardzo dobre wyniki. W latach 60. i 70. Podczas hospitacji i wizytacji otrzymywała oceny bardzo dobre i wyróżniające. Umiejętnie łączyła nauczanie z pracą wychowawczą i działalnością społeczną. Traumatyczne przeżycia okresu wojny i czasu tuż po niej wykształciły w Urszuli hart ducha i życiową mądrość, które przekazywała kolegom z pracy, a przede wszystkim uczniom. Absolwenci Urszuli osiągali sukcesy na studiach humanistycznych, ale tez na innych kierunkach, np. medycznym. Liczne grono jej uczniów to znane postaci życia publicznego Szczecina i Polski. Są to uznani pracownicy nauki: prof. Andrzej Ciechanowicz, prof. Ireneusz Kojder Prof. Jarosław Peregud-Pogorzelski, prof. Andrzej Bohatyrewicz, kultury: pisarka, krytyk Inga Iwasiów, reżyser teatralny i operowy Krzysztof Warlikowski, aktor Wojciech Wysocki, politycy – Wojciech Dróżdż, Dariusz Wieczorek, dziennikarze: Jacek Kamiński, Piotr Baranowski, Grzegorz Fedorowski, Małgorzata Frymus, dyrektorzy szpitali Maria Ilnicka-Mądry, Mariusz Pietrzak. Absolwenci pamiętający Urszulę Napieralską jako wymagającą belferkę po latach doceniali jej wkład w ich edukację, czego wyrazem były spontanicznie przekazywane gesty sympatii i zainteresowania, podtrzymywanie kontaktu, czy nawet świadczenie pomocy w codziennych sprawach. Urszula Napieralska konsekwentnie pogłębiała swoją wiedze i umiejętności zawodowe. W pracy wykazywała się sumiennością i umiejętnością aktywizowania uczniów. Miała opinię nauczyciela bardzo wymagającego, ale sprawiedliwego. Była opiekuńcza, empatyczna i szczerze zainteresowana swoimi wychowankami, nie tylko w zakresie ich edukacji, ale i wychowania czy problemów domowych. Doskonaliła swój warsztat pracy i osiągała kolejne etapy sprawności zawodowej. Otrzymała tytuł nauczyciela dyplomowanego w 1972 r. i profesora szkoły średniej oraz liczne wyróżnienia i nagrody. Wysoko oceniano jej działalność społeczna. Za osiągnięcia i zaangażowanie przyznawano jej nagrody i odznaczenia, takie jak np. Nagroda Ministra Oświaty w 1973 r., Nagroda Kuratora Oświaty w 1987 r., liczne nagrody Dyrekcji; odznaczenia jak np. Gryf Pomorski w 1978 r., Medal 40-lecia PRL w 1984 r., Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1986 r. Od 1979 – 1989 r. pełniła funkcje zastępcy dyrektora, wykazując duże umiejętności organizacyjne i w pełni ponosząc odpowiedzialność za działanie szkoły. Cieszyła się szacunkiem grona, ceniono jej powagę, korzystano z doświadczeń i chętnie słuchano jej rad. Od roku 2006 zamieszkiwała wraz z rodziną w Warszawie, gdzie zmarła 15.07.2019. Prywatnie od 1956 – 1995 była żoną technika budowlanego Henryka Napieralskiego, z którym ma córkę Joannę Napieralską – reżysera dźwięku i profesora sztuk muzycznych. Jej wnuk Antoni Napieralski, któremu w latach 1994 – 2017 poświęcała wiele serca, pracy i czasu jest magistrem prawa, absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, rozwijającym swoją karierę naukową na Uniwersytecie Rudolfino w Wiedniu. Dzięki mądrości Urszuli Napieralskiej, jej szacunku dla nauki oraz osobistemu zaangażowaniu w sprawy rodzinne rozwinęły się także dwie kariery naukowe jej najbliższych – córki Joanny i wnuka Antoniego.
